როგორც ყოველთვის, გვინდა, გულწრფელები ვიყოთ ჩვენი მკი­თხ­ველის წინაშე, ჰოდა, ამთავითვე გეტყვით: თუ გსურთ, მსოფ­ლიო ლიტერატურის კლასიკად აღიარებული ამ ზღაპრის იუმორი და თავი­სე­ბურებები შეიგრძნოთ, მისი უბრალოდ წაკითხვა არ კმარა _ ყოველი ეპიზოდი საჭი­როებს აზროვნებისა და გონების კონცენტრირებას... ნაწარმოების ღრმად მოტივირებულ, მხიარულ დიალოგებში მწერალი იყე­ნებს სიტყვათა თამაშს, უკეთ რომ ვთქვათ, ოსტატურად `ჟონგლიორობს~ სი­ტყვე­ბით (მთარგმნელმა ისინი არ შეცვალა საკუთარი წარმოდგენებით, რადგან ამას საერთო არა­ფერი ექნებოდა ორიგინალთან!), რაც ტექსტს მოულოდნელობისა და პარადოქსულობის ეფექტს ანიჭებს. ეს ზღაპარი, რომლითაც მწერალმა იმდროინდელი ზღაპ­რის შაბლონი გაარღვია, დღემდე იწვევს ჰუმანიტარული და საბუნები­ს­მეტყველო დარგის მეცნიერთა ყუ­რადღებას. ეს არცაა გასაკვირი, რადგან ლუის კეროლი, პირველ რიგ­ში, პროფესიონალი მათემატიკოსი იყო. ის ბავშვებისთვის იგონებდა თავ­სატეხებს, თამაშებს, გამოცანებსა თუ პაროდიებს _ ყველაფერმა კი თავი მოიყარა ამ ზღაპარში, რომელშიც ერთმანეთს კვეთს მხატვ­რული და საბუნებისმეტყველო აზროვნება.